Reguła 14.6
Reguły gry w golfa
Punkt maksymalnego możliwego uwolnienia (Point of Maximum Available Relief)
Punkt odniesienia podczas brania uwolnienia bez kary od nienormalnych warunków na polu w bunkrze (reguła 16.1c) lub na putting greenie (reguła 16.1d), gdy nie ma najbliższego punktu całkowitego uwolnienia.
Jest to przybliżony punkt, w którym piłka powinna leżeć tj.:
- Najbliżej oryginalnego miejsca piłki, ale nie bliżej dołka niż to miejsce.
- W wymaganym obszarze pola, i
- Tam, gdzie nienormalne warunki na polu najmniej zakłócają uderzenie gracza, jakie wykonałby z oryginalnego miejsca, gdyby nie występowały warunki zakłócające.
Wyznaczenie tego punktu odniesienia wymaga, aby gracz wybrał kij, ustawienie, swing i linię gry, które zastosowałby do tego uderzenia.
Nie ma konieczności, aby gracz pozorował to uderzenie w przyjętym ustawieniu i wykonywał zamach wybranym kijem (ale zaleca się, aby to wykonał jako pomocne w dokładnym ustaleniu punktu).
Punkt maksymalnego możliwego uwolnienia wybiera się porównując relatywną wielkość wpływu zakłócenia na położenie piłki i obszar zamierzonego ustawienia i swingu gracza i, tylko na putting greenie, linii gry. Na przykład, kiedy bierzemy uwolnienie od tymczasowej wody:
- Punkt maksymalnego możliwego uwolnienia może być tam, gdzie piłka będzie w płytszej wodzie niż w miejscu, w którym będzie stał gracz (wpływając bardziej na ustawienie niż na położenie i swing), lub kiedy piłka będzie w głębszej wodzie niż w miejscu, w którym gracz się ustawi (wpływając bardziej na położenie i swing niż na ustawienie).
- Na putting greenie, punkt maksymalnego możliwego uwolnienia znajdujemy na podstawie linii gry wybierając przejście piłki przez najpłytszą wodę albo przez najkrótszy odcinek tymczasowej wody.