Reguły gry w golfa

Punkt maksymalnego możliwego uwolnienia (Point of Maximum Available Relief)

Punkt odniesienia podczas brania uwolnienia bez kary od nienormalnych warunków na polu w bunkrze (reguła 16.1c) lub na putting greenie (reguła 16.1d), gdy nie ma najbliższego punktu całkowitego uwolnienia. 

Jest to przybliżony punkt, w którym piłka powinna leżeć tj.: 

• Najbliżej oryginalnego miejsca piłki, ale nie bliżej dołka niż to miejsce.
• W wymaganym obszarze pola, i
• Tam, gdzie nienormalne warunki na polu najmniej zakłócają uderzenie gracza, jakie wykonałby z oryginalnego miejsca, gdyby nie występowały warunki zakłócające. 

Wyznaczenie tego punktu odniesienia wymaga, aby gracz wybrał kij, ustawienie, swing i linię gry, które zastosowałby do tego uderzenia. 

Nie ma konieczności, aby gracz pozorował to uderzenie w przyjętym ustawieniu i wykonywał zamach wybranym kijem (ale zaleca się, aby to wykonał jako pomocne w dokładnym ustaleniu punktu). 

Punkt maksymalnego możliwego uwolnienia wybiera się porównując relatywną wielkość wpływu zakłócenia na położenie piłki i obszar zamierzonego ustawienia i swingu gracza i, tylko na putting greenie, linii gry. Na przykład, kiedy bierzemy uwolnienie od tymczasowej wody: 

• Punkt maksymalnego możliwego uwolnienia może być tam, gdzie piłka będzie w płytszej wodzie niż w miejscu, w którym będzie stał gracz (wpływając bardziej na ustawienie niż na położenie i swing), lub kiedy piłka będzie w głębszej wodzie niż w miejscu, w którym gracz się ustawi (wpływając bardziej na położenie i swing niż na ustawienie).
• Na putting greenie, punkt maksymalnego możliwego uwolnienia znajdujemy na podstawie linii gry wybierając przejście piłki przez najpłytszą wodę albo przez najkrótszy odcinek tymczasowej wody.